In haar beeldende werk is Jenny gefascineerd door ruimtes en beelden die een zekere spanning oproepen. Die spanning kan ontstaan door lichtinval, een desolate sfeer of een unheimisch gevoel.
De ondergrond van haar schilderijen bestaat vaak uit oude, verweerde houten panelen die al een leven achter zich hebben. Op deze panelen kunnen nog resten van afbladderende laklagen zichtbaar zijn. Dit hout draagt een geschiedenis in zich en straalt doorleefdheid en kwetsbaarheid uit. De panelen worden bewerkt en samengevoegd tot een geheel, waardoor er een nieuwe ruimte ontstaat. Licht speelt hierin een essentiële rol en versterkt het coulisse-achtige karakter van de gecreëerde ruimte.
De suggestie van diepte door perspectiefwerking en daadwerkelijke diepte door het achter elkaar plaatsen van panelen wisselen elkaar af. Er ontstaat een spel tussen twee- en driedimensionale elementen, waardoor de beschouwer op het verkeerde been wordt gezet.
In haar werk onderzoekt Jenny of de voorstellingen die zij creëert een bepaalde intimiteit en spanning kunnen overbrengen. Zij is hierin de ontwerper en bouwer van het decor; de beschouwer krijgt de rol van regisseur en mag in zijn of haar verbeelding de scènes zelf invullen.